بررسی کمّی تغییرپذیری دامنۀ حرکتی مفصل آرنج براثر خستگی عضلانی

هدف: هدف از این مطالعه بررسی کمّی تغییرپذیری دامنۀ حرکتی مفصل آرنج براثر خستگی اسکلتی عضلانی است.  روش بررسی: با نمونه گیری غیراحتمالی قضاوتی، تعداد ۱۰ فرد سالم وارد مطالعه شدند. هر آزمودنی چهار فعالیت خسته کننده را با دو وزنه که وزنشان ۱۰ و ۲۰ درصد حداکثر توانایی دینامیک فرد در خم کردن آرنج سمت غیرغالب بود، در دو سرعت تکرار انجام می داد. با استفاده از الکتروگونیامتر و الکترود های سطحی الکترومیوگرافی، دامنۀ حرکتی آرنج و فعالیت عضلات بازویی زند اعلایی (براکیورادیالیس) و دوسر بازویی ثبت شد. آنالیز افت وخیز بدون روند (dfa) نیز برای محاسبۀ هم بستگی تغییرات دامنۀ حرکتی به کار رفت. همچنین، تأثیر شرایط آزمایش با آنالیز کروسکال-والیس آزموده شد. یافته ها: آنالیز آماری نشان داد که در سه حالت از چهار فعالیت درحال آزمایش، هم بستگی بلندمدت بین نوسانات دامنۀ حرکتی وجود داشت (0.5>α&le1;). باوجود تفاوت بیومکانیکی بین این سه حالت آزمون، ضریب هم بستگی بلندمدت یکسان بود (۰/۵۴۸=p). فعالیت در وضعیت بار زیاد و سرعت تکرار کم، با دیگر وضعیت ها متفاوت بود (۰/۰۴۷=p). نتیجه گیری: در تمرینات تکرارشوندۀ ورزشی یا توان بخشی، پیشنهاد می شود بار زیاد با سرعت کم در وضعیت بیومکانیکی کنترل شد ه ای حمل شود؛ زیرا چنین فعالیت هایی، در حین خستگی ممکن است به آسیب های اسکلتی عضلانی منجر شود.